Het voornemen van vanavond was om na het opruimen een blij en gezellig blogje te tikken over ons bezoek aan de dierentuin van afgelopen week. Tussen het opruimen van de afwas en het speelgoed plofte ik nietsvermoedend even op de bank en opende Facebook. Boem! Het blije stukje zal moeten wachten, want dat kan ik nu echt even niet verzinnen. 

Ik heb dit bericht geloof ik eerst een keer of drie vol ongeloof gelezen. Vervolgens bedacht ik me dat er vaker hoaxes zijn en wachtte op de rectificatie. Die kwam niet. Wat wel op gang kwam was een enorme stroom van berichten. Het leek wél echt waar te zijn.

 

Hoe bizar en naar en verdrietig moet het zijn om een dergelijk bericht op de pagina van een geliefde te plaatsen.

Ik kende Diana niet ‘in real life’ maar sinds we elkaar een paar jaar geleden gingen volgen via Twitter, las ik haar boek (en ik las het uit, dat wil wat zeggen) en volgde ik haar ook via andere social media. Daar viel veel te volgen want Diana deed veel en hield haar volgers enthousiast op de hoogte. Wat een inspirerende vrouw!

De laatste woorden die Diana schreef op haar Facebookpagina waren ‘De leegte… De stilte…’. Wie had gedacht dat deze woorden nog geen dag nadat ze ze schreef zo pijnlijk van toepassing zouden zijn. Want een leegte en stilte laat ze achter. Wat een gemis voor allereerst haar gezin, familie en vrienden.

De stroom aan reacties illustreert dat ze door veel mensen gemist zal worden. Hopelijk hebben haar naasten wat steun aan de verhalen en het medeleven. De leegte en de stilte. Ze lijken oorverdovend.