Ietwat onverwacht gaan de peuterzoon en dreumesdochter vrijdagmiddag naar het kinderdagverblijf. De man maakte de afgelopen week al veel uren op zijn werk en kan zijn thuiswerkdag daardoor omzetten in een (min of meer) vrije dag. Dat betekent dus dat de man en ik de middag samen hebben. Samen. Zonder kinderen. Dat is, zo kan ik wel zeggen, bepaald een zeldzaamheid.

Nu zijn er stapels dingen die we kunnen gaan doen met deze tijd. We kunnen verdergaan met de vakantieplanning, er ligt een grote stapel administratieve klussen, er is ook een grote stapel niet-administratieve klussen en ik broed al weken op wat blogjes waarvoor ik achter een computer wil zitten in plaats van in bed liggen. Allemaal dingen die heerlijk kunnen op zo’n vrije middag.

Maar echt leuk en gezellig en romantisch is dat nou niet. Het lijkt me wel weer eens fijn om echt iets samen te ondernemen. Ik krijg haast stress van deze vrije tijd want wat moeten we doen met deze kostbaarheid?

Weer eens naar de film? Een rondje langs de bioscopen leert me dat er eigenlijk geen film is die ik graag wil zien. Sauna dan? Daar is de tijd dan eigenlijk weer net te kort voor, want rond een uur of zes moeten we de kindjes wel weer ophalen. Samen shoppen? Eh, nee. Wat deden we eigenlijk toen we nog geen kinderen hadden met onze tijd?

We zullen wel zien wat we gaan doen. Als het weer een beetje meewerkt (who am I kidding?) kunnen we wellicht een rondje rennen of een stukje wielrennen. En anders lekker lunchen in de stad en onbeschaamd lang rondkijken in de boekhandel. We vermaken ons vast, ik heb er zin in.