Uitgerekend aan het eind van de ochtend waarop ik heel blij aan het bezoek verkondigde dat de peuterdochter écht niet meer slaapt overdag, trof ik haar languit op de bank tukkend aan. Ik had even de tv aangezet, ze wilde heel graag naar Lego Friends kijken. Dat gaf mij mooi de gelegenheid om de babydochter in bed te leggen.
Vervolgens werd het wel heel rustig daar beneden. Ik vermoed dat ze in haar lekkere warme varkenspak nog geen vijf minuten van het tv-programma heeft meegekregen.
Het is ook best vermoeiend om grote zus te zijn. De peuterdochter ‘zorgt’ graag voor haar babyzusje en is vaak met haar bezig. Tegelijkertijd is ze ook druk met haar grote broer. Wat hij doet, wil zij ook. Of ze het nu kan of niet. En dan is ze ook nog eens twee jaar, druk bezig met het ontdekken wie ze is en wat ze kan. Een mens zou van minder moe worden.
Toch slaapt ze meestal niet overdag. Dat wil ze niet voor drie uur ’s middags. Daarna mag ze niet meer van mij, de gevolgen voor het slapen gaan ’s avonds zijn dan namelijk nogal desastreus. Het gevolg is dat ik tussen vijf en zes vaak een peuter wakker aan het houden ben. Gelukkig lukt dat meestal prima.
Nu had ik opeens twee uur voor mezelf, zo midden op de dag. Wat een weelde! Ik ben snel gaan huishouden; was vouwen, vaatwasser uitruimen, de alweer te klein geworden kleding van de babydochter uitzoeken. Vervolgens besloot ik bijna in dat boek te gaan lezen, maar even wat tijd maken voor een lunch was ook best fijn.