Die kleuterzoon van mij is echt een heerlijk kereltje. Heeft overal interesse in, is altijd nieuwsgierig en continu bezig met van alles. Heel vaak is hij erg druk met het spelen met of van het één of andere beest. Variërend van leeuw, draak en dino tot walrus, kikker en lieveheersbeestje.
Het is leuk om te zien dat hij beesten zo leuk vindt en alles wat er van ze te weten is wil weten. Ik krijg dan ook met regelmaat de vraag of ik een foto of filmpje van het een of andere beest wil laten zien. Daar kan hij vervolgens dan weer heerlijk geïnspireerd worden.
Wat wel eens minder handig is, is dat hij werkelijk geen enkel oog heeft voor de dagelijkse gang van zaken. Dingen als eten of schoenen aantrekken zodat we op pad kunnen boeien hem helemaal niet. Het concept op tijd komen snapt hij niet echt en het krijgt geen enkele vorm van urgentie.
En ik weet het hoor, het hoort bij de leeftijd, het is een fase, this too shall pass, let it goooo… Toch vind ik het wel eens heel vermoeiend om steeds maar te lopen trekken. Duizend keer dezelfde instructies te geven of vragen te stellen. Het woord ‘schoen’ krijg ik soms haast niet meer uit mijn mond.
Toen ik verzuchtte dat ik ‘aan een dood paard trok’ was meneer trouwens wel geboeid. ‘Kun je daar een foto van laten zien?’