En dan zou ik nu een verhandeling kunnen houden over hoe het manneke me aan mijn kleuterzoon doet denken en dat dat vreselijk kwetsbaar maakt. Over dat je er niet aan moet denken als ouders dat je kind zoiets overkomt.

Over dat het toch niet uit te leggen is aan je allerliefste kleuter en over dat het vreselijk oneerlijk is. Over dat nagellakken en serieus request altijd een beetje met elkaar verbonden zullen blijven en over geld voor een ingewikkeld apparaat.

Ik doe maar geen verhandeling. Er werd genoeg geschreven. Ik denk wel aan Tijn. En al zijn inspiratie. Prachtig dat zo’n manneke zo’n impact kan hebben. En aan zijn ouders, die in al hun verdriet Tijn de mogelijkheid gaven te laten bloeien. Ik vind dat knap.

Dag Tijn!

Foto: de nagels van de kleuterzoon werden ook gelakt. En natuurlijk werd er gedoneerd.