Het plaatje doet wellicht vermoeden dat ik over iets spannends ga schrijven maar dat is toch niet geheel het geval. Desondanks moet me iets van het hart. Ik wil het graag even hebben over een wet. Een wet die opkomt voor de rechten van onder andere mensen die lijden aan dementie.

Zo’n beetje een maand geleden verscheen er een afspraak in mijn agenda genaamd ‘WZD’. Gedurende deze afspraak werd aan mijn collega verpleegkundige en mijzelf uitgelegd wat de Wet Zorg en Dwang, want daar heb ik het over, voor onze werkzaamheden betekent.

De WZD is per 1 januari 2020 in werking getreden en heeft, naar ik aanneem, het doel om mensen die daar niet zelf over kunnen beslissen te beschermen tegen zogenaamde onvrijwillige zorg. In de basis een goed idee want ik denk dat iedereen het er over eens is dat we geen dingen willen doen die zorgvragers niet willen.

Zo’n wet staat dan ergens wel in contrast met het feit dat we met zijn allen besloten hebben dat het ok is om mensen met dementie op te sluiten. Want laten we eerlijk zijn, dat is wat we doen als we mensen op een gesloten afdeling laten wonen. Maar dat even terzijde.

Terug naar de inhoud. Als je een beetje pragmatisch denkt en uitgaat van de goede intenties van zorgverleners zou je volgens mij kunnen volstaan met

Handel naar eer en geweten bij het inzetten van onvrijwillige zorg

Dat blijkt een naïeve gedachte. Want het moet natuurlijk allemaal wel zo uitgebreid en ingewikkeld mogelijk beschreven worden. En daar is men goed in geslaagd kan ik zeggen.

Inmiddels ben ik drie overleggen met arts en psycholoog verder, heb ik prachtige lijstjes van ingezette middelen en maatregelen, leerde ik over termen als proportionaliteit en subsidiariteit en moet ik aan de slag met het verantwoorden van wat we doen.

En hoewel het natuurlijk een goed idee is om goed na te denken over wat er aan vrijheidsbeperkende zorg wordt ingezet, zijn we hier toch wel een beetje doorgeslagen. Enig vertrouwen in de zorgverleners die hier beslissingen over nemen is op zijn plaats lijkt me. Het is namelijk de arts die uiteindelijk over beslist en die legde gewoon een eed af waarin hij/zij belooft geen kwaad te doen.

In de praktijk betekent deze wet dat wij zorgverleners er veel tijd mee kwijt zijn die wat mij betreft echt beter besteed had kunnen worden. Zonde, want het is nou niet dat we niets te doen hebben…