Dat waren zonder grap de woorden die de groepvierdochter afgelopen weekend in de mond nam. Nu wil het wel eens gebeuren dat ze in haar spel iemand anders dan ik met mama bedoelt, maar dat bleek in deze niet het geval.
Het was zaterdagochtend rond een uur of tien en ik lag, heel relaxed, nog in bed. Ergens in de nacht ervoor had ik voor taxichauffeur mogen spelen en derhalve had ik wat slaap in te halen. Toen het opeens over mijn vermeende baard ging, was ik echter wakker.
De groepvierdochter was gezellig naast me gekropen en lag bijzonder geïnteresseerd naar mijn kin te staren. Tot mijn grote ellende groeit daar inderdaad geregeld een zwarte haar uit, maar een baard zou ik het toch nog niet willen noemen.
Mijn jongste gup dacht daar schijnbaar anders over en ze vroeg zich vervolgens af hoe het dan kon dat die haren daar groeiden. Nu schijnt dat, what else is new, cyclusgerelateerd te zijn en ook andere hormoonverstoringen kunnen bijdragen aan een wat borstelige kin. Dat had ik in mijn nog wat slaperige toestand even niet paraat en ik maakte me er vanaf met ‘dat gebeurt als je wat ouder wordt’. Ik ben de veertig immers al ruim gepasseerd.
Met dat antwoord nam de groepvierdochter genoegen en ze begon intussen wat te peuteren aan die haren. Dat bracht me dan op het tamelijk briljante idee om haar een pincet te laten zoeken. Ik vind het namelijk altijd een hele toestand om die dingen te pakken te krijgen.
Zo bedacht, zo gedaan. De groepvierdochter ging aan de slag met een pincet en wist zo toch een zwarte haar of vier te verwijderen, van de helft wist ik niet eens van het bestaan af. Ze was in eerste instantie bang om me pijn te doen, maar toen ik haar verzekerde dat ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken, deed ze enthousiast haar ding.
Ik moet zeggen dat ze verrassend handig bleek met dat pincet. New feature unlocked, zou ik zeggen. Mijn jongste dochter is voortaan chef ‘houd mama baardvrij’. Ideaal!
De foto is van het peuterkind. De baard mag u zelf bedenken.