Het was tamelijk druk de afgelopen weken. De man was ruim een week van huis toen hij van berg naar berg fietste, de week daarvoor hadden de kids vakantie, er was ergens in mei dé avondvierdaagse, gingen er twee kids op kamp en tussendoor moest het gewone leven ook nog doorgaan.
Hoewel het zo af en toe de schoonheidsprijs niet geheel verdient, is het vooralsnog redelijk gelukt met alle bezigheden en verplichtingen. Intussen is er ook nog niemand verhongerd, zijn de kleren redelijk schoon en heb ik nog niet gehoord dat we deadlines misten of dat er kinderen niet op tijd op school verschenen.
So far, so good dus. Ik ben niet ontevreden. Maar wel moe, zo realiseerde ik me vandaag. Sporten kwam er niet zo van de afgelopen weken en eigenlijk me-time in het algemeen niet echt. Dat ik moe ben, begreep ik opeens wel. Ik ben van het soort dat niet geweldig functioneert in drukke omgevingen én met enige regelmaat wat stilte om zich heen nodig heeft.
Toen de man voorstelde om te gaan zwemmen, zag ik mijn kans schoon om die stilte maar eens te creëren. Ik bracht het hele stel naar een zwembad en ging daarna weer linea recta naar huis.
In de paar uur stilte deed ik iets met was en ruimde wat op, ik leefde heel hard mee met alle rode lijn protesten, rende een kort rondje en heb daarnaast ook heerlijk gelummeld. Even voelde ik me daar dan toch nog een beetje schuldig om want ik had ook kunnen zwemmen, protesteren, nog veel meer huishouden of fanatieker sporten, maar die mental health/ontprikkelstilte was denk ik bijzonder waardevol.
Hierbij dan trouwens wel de mental note om iets meer stilte in te bouwen. Daar wordt mijn hoofd echt blijer van.
Foto: u ziet het al, een AI-plaatje. De input prompt was ‘stilte op een zomerdag’.