Rust roest, hoor ik mezelf vrij regelmatig zeggen, in allerlei verschillende contexten. Het zal u niet verbazen dat ik dat erg met mezelf eens ben. Desondanks had ik me voorgenomen om deze zondag maar eens in de pauze modus te gaan.
De afgelopen week was zoals ik al schreef zeer afwisselend, maar ook gewoon ramvol. Ik offerde mijn vrije dag op, om alle patiëntenzorg rond te kunnen krijgen en om het feest compleet te maken had ik zaterdag ook nog dienst op de huisartsenpost.
De zondag was tamelijk programmaloos en dat leek me geen slecht idee. In het kader van de mentale rust besloot ik in de ochtend wel mee te doen aan een spinningklasje en net toen ik warm zat te fietsen kwam er een appje:
Is your daughter joining the birthday party this afternoon?
Mijn hartslag ging geloof ik ineens twintig slagen omhoog zonder dat ik nou heel hard trapte. Ik had weken geleden inderdaad een berichtje gelezen over dat feestje, maar had er niets meer mee gedaan.
Maar ja, we hadden dus weinig plannen, de groepvierdochter was beschikbaar en ze was ondanks het niet aanmelden toch nog welkom. Dus ik ging toch maar weer in de improvisatiemodus.
Na afloop van de intervalfietstraining togen mijn bezwete lijf en ik naar de Albert Heijn. Ik kocht een zak snoep en een kids cadeau kaart. Van dat laatste concept had ik nog niet eerder gehoord en hoewel het niet echt een geïnspireerd cadeau is, vond ik het wel bijzonder praktisch.
Eenmaal weer thuis keek de groepvierdochter wat moeilijk toen ik haar over het feestje vertelde. Ze keek aanzienlijk gelukkiger toen ze ontdekte dat het cadeau-issue al getackeld was. Vervolgens kwam ook het verzoek om haar in het vervolg iets eerder deelgenoot te maken van de feestjesplanning. Waarvan akte.
Zo mocht onze jongste gup vrij onverwachts lekker een middagje met vriendinnen spelen in een krijspaleis. Het was haar bijna door de neus geboord door de moederfail van mijn kant, maar gelukkig kreeg ik het weer eens aan elkaar geïmproviseerd.
Never a dull moment. Dat is niet erg, immers rust roest maar.