Het gebeurt me vrij regelmatig dat ik een beetje moet grinniken om mezelf. Dan pak ik weer eens iets niet optimaal aan of heb ik mezelf in een onhandige positie gemanoeuvreerd. Zo ook vandaag…
Het was werk- en Yipdag, dus ik had geen kindjes om me heen. Ik was de hele dag druk met Care4moving, wat blogdingen en vooral het één en ander aan regelactiviteiten die waren blijven liggen.
Het was ook wielrenwoensdag. In het kader daarvan moest ik mij om zeven uur melden bij een sportlocatie in noord-Eindhoven en moest ik rond half zeven vertrekken. De man is om die tijd nog niet thuis met de kindjes en het plan was dat ik voor eten zou zorgen. Dat konden ze dan mooi met zijn drieën opeten terwijl ik al op de fiets zou zitten.
Tegen zes uur bedacht ik me dat ik toch écht moest gaan koken, anders zou ik het hele wielrennen niet halen. Om vijf over zes bedacht ik ook dat de dreumesdochter nu toch wel heel lang niet zou drinken (qua mammamelk dan), en dat de dames melkfabriek het daar eigenlijk niet helemaal mee eens waren.
Nu had ik al een paar keer eerder een borstontsteking (geloof me, daar heb je echt geen zin in) en de trigger daarvan was steeds dat er betrekkelijk lang niet werd gedronken. Dat betrekkelijk lang wordt inmiddels steeds langer, maar 15+ uur is echt wat veel.
En zo vond ik mijzelf vlak voor vertrek kolvende en kokende op hetzelfde moment, gehuld in zo’n ontzettend elegant wielrenbroekje met een zeem er in. Het moet er erg bijzonder uit hebben gezien en ik heb mezelf weer eens hartelijk uitgelachen.