Vier mei, hoe je het went of keert, het is een wat beladen dag. Op de social media zag ik allerlei profielfoto’s aangepast worden en er ging ’s avonds een foto viral van een pizzabezorger die heel mooi de moeite nam om in zijn eentje, midden op straat, letterlijk, stil te staan bij de herdenking.
Dat het een beladen dag is, is prima wat mij betreft. Want het is een uitstekend idee om even stil te zijn voor al die oorlogsslachtoffers. Om je te bedenken dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat we hier in vrijheid leven.
Ik lag in bed om acht uur. De babydochter lag te drinken en het was stil. In de verte een kerkklok die de stilte inluidde en verder niets. Om één over acht riep de kleuterzoon ‘mamma!’ vanuit de andere kamer. Toen ik niet reageerde viel hij in slaap.
Op dat moment vroeg ik me af wanneer je kinderen zou moeten gaan uitleggen over de concepten dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Want natuurlijk gaan we ze leren dat het belangrijk is om respect te hebben voor alle slachtoffers van oorlogen en het leven in vrijheid te vieren.
Maar wat daar automatisch bij komt kijken is het benoemen van heel veel ellende in de wereld. En die ellende is vandaag de dag helaas nog net zo actueel als zeventig jaar geleden.
Wellicht is het erg kindafhankelijk, maar als ik de kleuterzoon zou vertellen over de dodenherdenking, zou hij het naadje van de kous willen weten. En echt niet rusten voor hij precies wist hoe alles zat. En vervolgens niet meer rusten, want hij zou intens verdrietig zijn vanwege al die doden, en waarschijnlijk ook heel bang dat hem of ons iets zou overkomen.
Gelukkig krijgt hij werkelijk niets mee van de hele herdenking. Om acht uur hoort hij te slapen en ligt hij in ieder geval in bed. Ik bedacht me dat dat een aardig criterium is; zolang acht uur bedtijd is, zadelen we hem nog niet op met dit soort hele zware dingen.
Hoe pakken andere ouders dit aan?
Afbeelding: Het beeld ‘de Vlucht’ van Hein Koreman in het Valenbergpark. Het beeld werd gemaakt naar aanleiding van de evacuatie en vlucht van de Bredase bevolking in de meidagen van 1940. De jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei vindt plaats door kranslegging bij het beeldhouwerk. Foto Piet den Blanken
4 comments
Lieve Bianca,
Wat een mooie overpeinzing.
Dankje! ?
Mijn kleinzoon van 6 zit tussen opa en mij (oma) in op de bank voor de tv. Ik vertel hem dat we twee minuten stil gaan zijn om te denken aan mensen die dood zijn gegaan in oorlogen. “Ik doe niet mee hoor”, zegt hij. Ik zeg dat dat ook niet hoeft als je 6 jaar bent. Ondertussen zit hij heel stil te zijn tussen zijn opa en oma, en fluistert heel zachtjes: zijn de 2 minuten al om? En ik hoop zó dat deze jongen nooit oorlog hoeft mee te maken!
Wat mooi!