Meestal deel ik Jip en Janneke stukjes, zo af en toe iets serieus en heel soms iets wat ik eigenlijk doodeng vind. Over dat laatste kun je je dan heel terecht afvragen waarom ik dat dan doe.

Ik was aan het peinzen over een blogje over onblij zijn. Of somber. Of in ieder geval bijzonder sjacherijnig. Want dat was ik. En niet zo zuinig ook. Ik maakte ruzie met de man, was onaardig en vooral ongeduldig naar de kindjes. En dat alles omdat ik niet lekker in mijn vel zit.

Het valt me even zwaar allemaal. Ik ben moe, mede door een klierend orgaan, en daardoor regelmatig volstrekt overprikkeld. Er wordt zo’n beetje continu een beroep op me gedaan en dat trek ik eigenlijk even niet zo goed.

Daar ben ik dus niet trots op. Het is allemaal best te verklaren hoor, daar niet van, maar kom op, ik kan toch zeker wel gewoon op een gezellige manier voor mijn kinderen zorgen? Halloooo schuldgevoel.

En toen deelde Lonneke een filmpje. Een zogenaamde vlog om precies te zijn. Van Color your Cloud. Nu ben ik meestal niet zo van de filmpjes, zeker vlogs vind ik vaak wat ongemakkelijk en het mag duidelijk zijn, ik hou meer van het geschreven woord.

Dit stukje bekeek ik desondanks helemaal*. Deze dame houdt een goed verhaal en kwam ook nog eens op een goed moment. Het gaat over schuldgevoel en wennen aan het moederschap. Nu zou een mens denken dat je na drie kinderen wel eens gewend bent aan dat moederschap, maar dat betekent dus niet dat het zo af en toe niet ingewikkeld is.

En dat vind ik dan eigenlijk best wel weer zinnig om over te schrijven!

Foto: de donkere lucht weerspiegelde mijn stemming aardig. Gemaakt vanaf de Hovenring. 

* en hij was best lang!