Er zal altijd wel sprake blijven van een haat-liefdeverhouding tussen mij en mijn blog. Er is veel liefde hoor, ik hou echt van het schrijven van stukjes, ik vind het tof om allerlei beschouwingen te tikken en ik krijg oprecht veel energie van de reacties die er altijd weer komen.
Daarnaast vind ik het leuk en nuttig om te schrijven over mijn werk in de zorg en soms word ik ook gewoon blij van Jip-en-Janneke-stukjes. Het ouderschap blijft ook een interessant thema. Eerlijke en soms kwetsbare blogs maken blijf ik een mooie bezigheid vinden.
Maar dan de andere kant. Hoewel ik eigenlijk nooit negatieve reacties krijg, zit er in mij altijd een stemmetje wat vraagt waarom ik meen dat ik mezelf in de spotlights moet zetten. Wie zit er nou op mijn schrijfsels te wachten?
En daarbij komt dan ook het profileren op socials. Hoewel ik al jaren blogs publiceer en ook deel, blijf ik dat spannend vinden. Ergens is dat ook wel weer gezond, want het maakt dat ik in ieder geval soort van kritisch blijf kijken naar wat ik schrijf en waar ik het deel.
Een beetje in het verlengde daarvan ligt er een soort gêne om foto’s van mezelf te publiceren. De ervaring leert dat een goede foto helpt om een blog gelezen te laten worden. Maar echt, zo groot mijn eigen hoofd zien stuit bij mijzelf in ieder geval op wat weerstand.
Ondanks die weerstand ben ik laatst zo brutaal geweest om aan de afdeling communicatie om nieuwe foto’s te vragen. De vorige waren gemaakt toen ik, ook al, in opleiding was. Maar destijds tot verpleegkundige. Inmiddels zie ik er toch wel een beetje anders (ouder, wijzer?) uit en ik vond het tijd voor een update.
Totaal awkward en onwennig vond ik het wederom om op de foto te gaan, maar fotograaf Imca heeft gelukkig vaker met dat bijltje gehakt. Het leuke was dat mijn opleider/begeleider/collega ook mee ging.
Nu heb ik dus weer frisse profielfoto’s en kan ik voorlopig vooruit!
