Het werd abrupt stil hier, en dat klopt volledig met de realiteit. Nadat we dinsdag na een fijne dag op een fijne camping ergens in het westen van Brabant kwamen, sloten we de dag rustig af.

Onder andere met een rondje videobellen met oma Hannah. Ze beëindigde het gesprek met de mededeling dat ze nog even tv ging kijken. Kort daarna is ze onwel geworden en allerlei inspanningen daar iets aan te doen mochten niet baten. Ze is overleden.

De wereld stond opeens stil. Dat dit een abrupt einde aan de fietsvakantie betekende, een ingewikkelde logistieke nachtelijke uitdaging voor de man en een complexe rit voor mijzelf en de kids op woensdag is logisch en volstrekt onbelangrijk.

We zijn verbijsterd, kunnen het niet bevatten en bovenal ontzettend verdrietig. Onze lieve, zorgzame, immer creatieve Hannah is er écht niet meer.

Ben verwoordde het prachtig:

Herinneringen blijven, maar wat zullen we haar vreselijk missen

Hannah vertelde me vaak dat ze zo ontzettend van mijn stukjes genoot. Van de reisverslagen, mijn alledaagse gezwets en zeker ook van mijn ervaringen en overpeinzingen uit de zorg.

Het idee dat we het nooit meer over de zorg zullen hebben is heel vreemd. De wetenschap dat opa Ben zonder Hannah verder moet, de man en zijn zus hun moeder en de kleinkinderen hun lieve oma moeten missen is hartverscheurend.

Dag lieve Hannah! Dankjewel voor alles.